Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΗΣ / KARAGIANNIS MAKIS


ΜΑΚΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ 



"Το όνειρο του Οδυσσέα" (2011)

"Bασικό συστατικό του έργου είναι το στοιχείο της διακειμενικότητας σε ποικίλα επίπεδα:
Το κείμενο βρίθει αναφορών σε άλλες μορφές και έργα τέχνης. Είναι γεμάτο μουσικές φωνές: Ακούγονται σονάτες για τσέλο του Σούμπερτ και του Μπραμς, πρελούδια και κουαρτέτα εγχόρδων, το αισθησιακό ”The last rose of the summer” μέχρι  το ακαίρως και ατόπως ξανατραγουδισμένο κοντάκιο «Τη υπερμάχω». Θα μπορούσε ίσως να συσχετιστεί με τον Μαθηματικό αφηγητή, Οδυσσέα Πανταζή, που με τον τρόπο του αναζητά μια μαθηματική ή μουσική αρμονία του κόσμου; Η με την παραμυθητική λειτουργία της μουσικής αρμονίας στα τραγικά αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου;



(p. 173)

Schubert "Arpeggione" sonata 1st movement (viola & piano)




(σελ. 173) 
Bach - Cello Suite No.1 i-Prelude (Rostropovich)

(σελ. 173) 
Bach - Cello Suite No.1 i-Prelude



p. 223

Arthur Rubinstein - Brahms Cello Sonata No. 1 in E minor, Op. 38 (3) 





p. 307

Flonzaley String Quartet - Brahms: Quartet #1 Bb op 67 mvt 1




Jerusalem Quartet - J. Brahms, String Quartet Op. 67 - 4. Poco Allegretto con Variazioni


p. 229
The Last Rose of Summer


The Last Rose of Summer



p. 105 

Imagine




Η εικαστική πλαισίωση του κειμένου παρουσιάζει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον, με κεντρικό πίνακα να φιγουράρει στο (νοερό) κέντρο του βιβλίου τον πίνακα του Ρούμπενς «Σαμψών και Δαλιδά» (1609), και να επανέρχεται ως ζωγραφικό αλλά και θεματικό μοτίβο του έργου: η απόλυτη(?) παράδοση στον έρωτα του δυνατού άνδρα που ‘αφήνεται’ στην γοητεία της καλής του. Κάτι που κάνει -μέχρι απερισκεψίας- ο Στέφανος (στην περίπτωση της Άννας), με άλλον τρόπο το κάνει επίσης ο Ιάκωβος, παραδομένος στη Τζούλια, ενώ αρνείται πεισματικά να το κάνει ο Οδυσσέας με τη Μιράντα. 


Peter Paul Rubens, "Samson and Delilah" (1609)





Με εικαστικά παραδείγματα δίνονται και δύο ακόμη  ιδεολογικοί πόλοι του έργου (Δύση και Ανατολή): Από τη μια πλευρά το έργο του Τζιότο, όριο ενός ολόκληρου κόσμου που αφήνεται πίσω, σηματοδοτώντας την αρχή της Αναγέννησης, το μπόλιασμα της βυζαντινής αγιογραφίας με τρυφερότητα  και πάθος
Giotto, "The mourning of Christ" 
(Cappella degli Scrovegni)

Από την άλλη πλευρά η πνευματικότητα και ιερή κατάνυξη της βυζαντινής αγιογραφίας, που εγγράφει την καθαρότητα σώματος και πνεύματος αυτών που τη διακονούν, όπως για παράδειγμα  του Κάλλιστου ή του συγχρόνου του κυρ Μανουήλ Πανσέληνου
"Τα Εισόδια της Θεοτόκου" 
(Πρωτάτο Αγίου Όρους)




"Ιησούς και Σαμαρείτιδα"
(Πρωτάτο Αγίου Όρους)

Άλλοι πίνακες, όπως «Η Σχολή των Αθηνών» του Ραφαήλ 
Ραφαήλ, ¨Η σχολή των Αθηνών" (1510-1511)


ή βάζα του Εμίλ Γκαλέ 




συμπληρώνουν τα χρώματα και τα σχήματα που διατρέχουν το βιβλίο, 
περνώντας από το Βυζάντιο, την Αναγέννηση και το μπαρόκ μέχρι την αρ νουβό του 20ου αιώνα. 


















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου