ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ / EASTER STORIES

ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΕΥΟΣΜΟΥ
Σχ. Έτος 2009-2010
ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΑΘΗΤΩΝ
(ΤΜΗΜΑ Γ1)

















Πασχαλιάτικη Ιστορία: Ι
Πολυξένη Αϊμαλιώτη (Γ1)

"Ενα Πάσχα που δε θέλω να θυμάμαι"

Φέτος η Δέσποινα περίμενε πώς και πώς την τελευταία μέρα του σχολείου για τις πολυαγαπημένες της διακοπές του Πάσχα. Γιατί όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η Δέσποινα με τον μεγάλο της αδελφό τον Χρήστο και τη γιαγιά θα πήγαιναν στην εκκλησία, θα φτιάχνανε τσουρέκια, θα βάφανε κόκκινα τα αυγά, θα πήγαιναν στην Ανάσταση, θα έπαιρνε τη λαμπάδα της, θα τσούγκριζε τα αβγά με τον αδελφό της και τη γιαγιά και στη συνέχεια θα περίμενε με αγωνία την Κυριακή για να έρθουνε τα ξαδέλφια της και να ψήσουνε όλοι μαζί το κατσίκι.
Έτσι, ξύπνησε το πρωί για να πάει στο σχολείο για τελευταία φορά πριν το Πάσχα. Πήρε λίγα βιβλία μαζί της γιατί θα κάνανε λίγο μάθημα και μετά θα παίρνανε βαθμούς. Έτσι έφυγε από το σπίτι για το σχολείο χαρούμενη, αλλά και λίγο σκεφτική, επειδή είχε πρώτη ώρα μαθηματικά, τα οποία δεν χώνευε καθόλου και επίσης θα παίρνανε τα διαγωνίσματα που τα είχε πάει πάρα πολύ χάλια, αλλά τουλάχιστον την παρηγορούσε το ότι τις δυο επόμενες ώρες είχε ιστορία και λογοτεχνία που ήταν τα αγαπημένα της.
Όταν έφτασε στο σχολείο και μπήκε στην τάξη η καθηγήτρια ήταν ήδη μέσα. Ο κόμπος στον λαιμό της Δέσποινας όλο και πιο πολύ έσφιγγε, κάθισε στην καρέκλα και δεν έβγαλε άχνα. Την ίδια στιγμή η καθηγήτρια φώναζε τους βαθμούς του κάθε μαθητή... έτσι ήρθε και η σειρά της. Η καθηγήτρια φώναξε "Δέσποινα Αδαμοπούλου", η Δέσποινα σήκωσε το χέρι της και η κυρία συνέχισε με μια λέξη: "ΔΥΟ" .. Ο βαθμός της ήταν δυο! Η Δέσποινα βούρκωσε, ζήτησε την άδεια και βγήκε από το τμήμα. Σκεφτόταν ότι αν δεν ανέβαζε ούτε σε αυτό το τρίμηνο τον βαθμό της υπήρχε κίνδυνος να μην περάσει την τάξη και μετά αντίο "ανέμελο" καλοκαίρι.
Εκεί που βυθιζόταν στις σκέψεις της μια φωνή ακούστηκε και την τάραξε. Ήταν ο αδελφός της που την φώναξε. Η Δέσποινα τον πλησίασε και αυτός της είπε ότι θα έπρεπε να φύγουνε επειδή η γιαγιά δεν ένιωθε καλά. Η Δέσποινα μπήκε στην τάξη πήρε την τσάντα της και πήγε στον αδελφό της που την περίμενε έξω από το σχολείο και φύγανε μαζί για το σπίτι. Όταν φτάσανε βρήκανε τον θείο τους που τους είπε ότι πήγε τη γιαγιά στο νοσοκομείο και ότι θα καθόταν εκεί για μια εβδομάδα. Η Δέσποινα σκέφτηκε ότι δε θα άντεχε να χάσει άλλο αγαπημένο πρόσωπο μετά τον θάνατο του μπαμπά και της μαμάς της. Και ότι θα ήταν το χειρότερο Πάσχα της ζωής της.
Και πραγματικά ήταν το χειρότερο Πάσχα γιατί σκεφτότανε συνεχώς την κατάσταση της γιαγιάς, το διαγώνισμα των μαθηματικών, τους βαθμούς που δεν πήρε και την βαρετή Ανάσταση που θα έκανε.
Η μέρα της Ανάστασης ήρθε και η γιαγιά μόλις είχε έρθει στο σπίτι ! Το καλό νέο ήταν ότι η γιαγιά ήταν καλά και το κακό ότι ένα απαίσιο Πάσχα τελείωσε. Αλλά το μόνο που την ενδιέφερε τώρα την Δέσποινα ήταν ότι όλοι ήταν ξανά μαζί και καλά.















Πασχαλιάτικη Ιστορία: ΙΙ
Αφροδίτη Γούναρη (Γ1)

«΄Ενα επεισοδιακό Πάσχα»

Το Πάσχα για μένα είναι πάντα μια συνηθισμένη γιορτή χωρίς να παύει να είναι και ενδιαφέρουσα, μιας και κάθε χρόνο μαζευόμαστε ‘όλο το σόι’ στο χωριό της μητέρας μου, βάζουμε στη σούβλα ένα αρνί, ενώ ο χορός και το τραγούδι δε λείπουν απ΄ το τραπέζι μας. Όλοι ασχολούνται με κάτι, άντρες και γυναίκες, ενώ τα παιδιά κάνουμε κάθε χρόνο οδοιπορικό στην πλαγιά του βουνού, στο «Μέγαν Όρος», όπως ονομάζεται, εκεί όπου η θέα είναι αξεπέραστη. Όλα αυτά συμβαίνουν κάθε χρόνο και το παράδοξο είναι πως ανυπομονούμε γι΄ αυτά, παρά το γεγονός ότι κάνουμε τα ίδια πράγματα.
Μόνο που πέρσι έγινε κάτι πολύ απρόσμενο στο ετήσιο οδοιπορικό που κάνουμε όχι μόνο με τα ξαδέρφια μου, αλλά και μ’ όλα τα παιδιά του χωριού.
Ξημέρωνε Πάσχα και ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς, προκειμένου ν΄ απολαύσουμε τη θέα πάνω στην πλαγιά και σαφώς για να έχουμε χρόνο να περπατήσουμε όλη την έκταση. Εφοδιαστήκαμε με νερό, λίγα τρόφιμα και με μια φωτογραφική μηχανή. Φτάνοντας εκεί απλώσαμε τις ζακέτες μας για να ξαπλώσουμε και αρχίσαμε να λέμε διάφορες ιστορίες, μέχρι που είδαμε μπροστά μας ένα μικρό και εγκαταλελειμμένο σπίτι, κάτι που για πρώτη φορά βλέπαμε. Εγώ, πιο περίεργη απ’ τους άλλους, έτρεξα να δω τι κρύβεται μέσα σ’ αυτό το σπίτι. Τα παιδιά όμως δεν φαίνονταν και πολύ ενθουσιασμένα, μέχρι που αποκαλύφθηκε κάτι. Έτσι, λοιπόν, έσυρα την ξύλινη πορτούλα και μπήκα στο σπίτι, μέσα στο οποίο βρισκόταν μια εσωτερική σκάλα, που κατέληγε στο υπόγειο. Ένα μεγάλο υπόγειο με πολλά δωμάτια, σε ένα από τα οποία βρέθηκε ένα μπαούλο. Άνοιξα το μπαούλο και αντίκρισα μια μεγάλη συλλογή από πολύτιμους λίθους, στην οποία βρισκόταν ένα γράμμα, που απευθυνόταν στη μητέρα μου. Διάβασα το γράμμα, άλλα δεν μπορούσα να καταλάβω τον αποστολέα του, αφού δεν ήξερα κανέναν γνωστό που να είχε σπίτι στην πλαγιά.
Φώναξα τα παιδιά να με βοηθήσουν να το κουβαλήσω και αφού τους διάβασα το γράμμα, πήραμε το δρόμο για το σπίτι μας. Προσπαθήσαμε να κρύψουμε το μπαούλο σε μέρος χωρίς πρόσβαση στους άλλους και μόλις φάγαμε, εγώ με τα ξαδέρφια μου φέραμε το μπαούλο, ενώ μόλις το αντίκρισαν οι υπόλοιποι, επικράτησε απόλυτη σιγή. Το μπαούλο ανοίχτηκε και το γράμμα διαβάστηκε. Ξαφνικά τους βλέπω όλους συγκινημένους. Το γράμμα έλεγε για μια ανύπαντρη γυναίκα που πριν από πολλά χρόνια είχε βοηθήσει η μητέρα μου. Μέσα στην απόγνωσή της, είχε πέσει μέσα στο ορμητικό ποτάμι, ενώ ήδη ήταν προχωρημένης ηλικίας τότε. Αργότερα, για να την ευχαριστήσει, της χάρισε αυτό το μπαούλο με τους πολύτιμους λίθους, που ήταν και η μόνη της κληρονομιά. Μετά από μέρες πέθανε και έτσι δεν πρόλαβε να της το χαρίσει.
Φέτος λοιπόν το Πάσχα με συγκίνηση και χαρά θα θυμόμαστε το περσινό και επεισοδιακό Πάσχα που ήταν ιδιαίτερο και ξεχωριστό.















Πασχαλιάτικη Ιστορία: ΙΙΙ
Μαρία Δαλάτση (Γ1)



"Ένας ευαίσθητος Απρίλης"
Παντελής Θαλασσινός